Μέχρι σήμερα κάθε διαμέρισμα στις παλαιές πολυκατοικίες συμμετέχει στις δαπάνες λειτουργίας της θέρμανσης του κτιρίου μόνο με τα χιλιοστά του όπου στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτά προκύπτουν κυρίως από τον όγκο και τα τετραγωνικά του (παλαιές μελέτες θέρμανσης). Οι ανάγκες κάθε διαμερίσματος για θέρμανση εξαρτώνται σημαντικά από την θέση του στο κτίριο και τις απώλειες ενέργειας που προκύπτουν λόγω της θέσης αυτής. Τα διαμερίσματα με δυσμενή θέση (ακραίων ορόφων, βόρειου προσανατολισμού κτλ.) δεν προλαβαίνουν στις ίδιες ώρες λειτουργίας (χρονοδιακόπτης = διακοπτόμενη θέρμανση) να ζεσταθούν σε σχέση με διαμερίσματα ενδιάμεσων ορόφων, μικρότερου όγκου ή νότιου προσανατολισμού. Αποτέλεσμα αυτών είναι η κατανομή δαπανών να πραγματοποιείται με μεγάλη αμφιβολία ως προς το δίκαιο αποτέλεσμα και βέβαια να υπάρχει σημαντική σπατάλη ενέργειας.

Το πρόβλημα των λανθασμένων χρεώσεων, τόσο στις παλιές πολυκατοικίες όπου η κατανομή του κόστους θέρμανσης μέχρι σήμερα γίνεται με τα χιλιοστά, όσο και στις σύγχρονες πολυκατοικίες όπου η κατανομή δαπανών γίνεται με βάση τις ώρες κατανάλωσης αντιμετωπίζεται καταλυτικά με δυο μεθόδους. Η πρώτη μέθοδος εστιάζει στην μέτρηση της μεταφερόμενης θερμότητας από το ζεστό νερό προς τα σώματα ενώ η δεύτερη μέθοδος εστιάζει στην μέτρηση της μεταδιδόμενης θερμότητας από την επιφάνεια του θερμαντικού σώματος προς τον χώρο. Θεωρητικά και πρακτικά αυτές είναι οι μοναδικές ακριβείς και παγκοσμίως αποδεκτές μέθοδοι προσδιορισμού του κόστους θερμότητας με βάση την πραγματική κατανάλωση. Η χρήση θερμιδομετρητών (Compact Heat Meters) ή τοπικών κατανεμητών κόστους θέρμανσης θερμαντικών σωμάτων (Electronic Heat Cost Allocators) χρησιμοποιούνται ήδη πάνω από 3 δεκαετίες στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης.